W tym roku za zgodą dyrektora biegu pana Marka Troniny dostąpiłem ponownie zaszczytu skorzystania z dedykowanego wsparcia na trasie. Ponieważ otaczam się znakomitymi ludźmi, gotowość do pomocy zgłosił niezawodny Dariusz Korzeniowski. Bardzo wdzięczny jestem mu za to! 🙂

     Procedura przedstartowa u mnie bez zmian. Organizm wyładowany glikogenem aż po grzywkę. Jak zwykle lekko przesadzone ze słodyczami – wiem – jest to u mnie obszar do doskonalenia 🙂
Na miejscu krótka rozgrzewka na Konwiktorskiej, samopoczucie w miarę ok. Jestem gotów. Zamieniłem jeszcze trzy słowa z Dariuszem, który w tym dniu zrobił w sumie około 70 km na rowerze o wieczornej 15-tce już nie wspominając  – skubany 🙂

     Mentalnie – silna wiara w to, że dziś musi się udać. Bez stresu ale skoncentrowany na zadaniu. Na starcie nie widzę nikogo, kto mógłby biec moim tempem. Widzę Bartosza Olszewskiego, ale wiem że dziś mamy cele rozłączne, więc może za rok. Łukasz Oskierko będzie prowadził kobiety na 2h 29min – ale wolne kobiety zaprosili 🙂 Czuję, że będzie to samotna walka. W 2017 roku już to przerabiałem. Od startu do mety samotne 42 kilometry i rekord życiowy. Teraz jestem o to doświadczenie silniejszy. Umiem to robić 🙂

     W zegarku ustawiony wirtualny partner – będzie mi towarzyszył obok Dariusza. We trzech to ogarniemy 🙂
Dla niewtajemniczonych: wirtualny partner to taki ficzer w zegarku, który pozwala ustawić dystans i czas w jakim chcę tę odległość pokonać. W trakcie biegu na bieżąco pokazuje gdzie jestem w stosunku do wzorcowego tempa. Dzięki temu nie muszę bawić się w liczenie międzyczasów podczas wyścigu.

     Odliczanie i ruszyliśmy. Po kilkuset metrach zostałem już sam z Dariuszem. Etiopia z Arturem Kozłowskim przede mną, reszta za plecami. Ja na 10-tej pozycji. Dobra, nie udawajmy zaskoczenia i róbmy swoje. Lecimy coś w rodzaju kolarskiej czasówki.

     Świadomość, że czekają mnie 3 podbiegi, które porwą mi cenne sekundy każe nadrabiać tam gdzie się da. Ale jedną z tajemnic maratonu jest optymalne gospodarowanie siłami. To jest jak z zasięgiem elektrycznego auta 🙂 Nie masz możliwości doładować akumulatora w czasie biegu a zasięg z każdym kilometrem spada. Jeśli mocniej pobawisz się „gazem” na początku to zasięg zacznie szybko spadać. A uwierzcie, że jest się czym bawić 🙂 Na początku mocy pod butem jest tak „no w huk” 🙂 Efekt nieodpowiedniej zabawy to zero w akumulatorach przed końcem wyścigu. Można to nazwać mityczną „ścianą maratońską”.

     Wracając na trasę – pierwsza piątka weszła równiutko w 17 minut czyli 3’24”/km, następna 17’05”. Zdążyłem się dogrzać i dyszka w 34’05” za mną. Na 11. kilometrze dołącza do mnie Anglik Lanz Alexander. Zamieniamy 3 słowa – okazuje się że mamy wspólny cel – połamanie 2 h 25 min. No jakże wspaniale – myślę sobie. Ustalamy, że będziemy zmieniać się co kilometr. Rywal biegnie pięknie, luźno, lekko muska asfalt – ma potencjał 🙂  Jest tak dobry, że zaczyna mi uciekać, wpadają kilometry po 3’22’ czyli prawie moje półmaratońskie tempo. Albo jest taki mocny albo wkrótce ktoś tu będzie płakał 🙂 Jestem w stanie pobiec te kilka kaemów żeby to sprawdzić, nawet po 3’20”/km. Gram wysoko a jakże.

Chce mi uciec skubany 🙂 – okolice Stadionu Narodowego

     Jestem tylko na izotoniku, ale Dariusz dzierży żele na wszelki wypadek. Nie chcę ich brać z obawy przed komplikacjami gastrycznymi, przynajmniej do 30. kilometra.
Biegniemy z kolegą, ale widzę że to niespokojny duch jest 🙂 Na swoich zmianach zwalniam, ale ten bez respektu odrabia wszystko z nawiązką gdy jest jego kolej. No bardzo fajna szarpana zabawa 🙂 Jesteśmy jeszcze przed podbiegiem na Belwederskiej czyli jakiś 17 kilometr. Myślę – miej chłopcze trochę respektu, zabawmy się, ale nie teraz tylko jakoś po 30-tym km 🙂
Przed podbiegiem na Belwederską, wychodzę na czoło i wbiegam tzn. prawie wchodzę 🙂 Czuję jak rywal odpuszcza. I już go więcej nie widziałem – okazało się, że zakończył bieg z czasem 2 h 31 min.

     Wracam do samotnego biegu. Półmetek mijam równo w 1 h 12 min. Prognoza zatem na 2h 24min z sekundami. Jest zmęczenie już duże, ale właściwy maraton tak naprawdę jeszcze się nie zaczął. Wiem że do 30-tki muszę to tempo trzymać i udawać że nie jest ciężko. Mnie tymczasem tak bardzo już się nie chce męczyć. Chętnie bym się zatrzymał, chociaż na minutkę 🙂

I weź tu przekonaj po tej minie z foty, że na 23. kilometrze jest już naprawdę ciężko 🙂

     Wpadają kolejne piątki odpowiednio w 17’10” i 17’15”. Docieram do 30. kilometra. Samopoczucie jest słabe, ale jak na 30-ty kilometr to jest cudownie. Nic mnie nie boli, w prawym i lewym boku spokojnie. Żaden szatan się nie pojawił – no czyż nie może być lepiej? Jest sztywniutko! 🙂
Mijam Artura Kozłowskiego, który wycofał się z rywalizacji. Wpada z radości kilometr w 3’17” 🙂 No i została nieco ponad dyszka do celu.

     Ponad 30 kaemów w nożynach i czuję, że w organizmie zbliża się mały sabotaż 🙂 Zmęczenie próbuje mnie już ostentacyjnie szantażować. Trzeba to przetrwać, zbagatelizować – oby do 35. kilometra a potem się zastanowię co dalej. Po każdej piątce piję izotonik chociaż Dariusz proponuje inne smakołyki 🙂 Dobrze idzie, więc po co to zmieniać. To ryzykowne – wiem, ale przecież ryzykiem jest niepodejmowanie ryzyka! Wierzę, że glikogenu załadowałem wystarczająco dużo. Dodatkowo kilka biegów ultra zahartowało organizm. Tego się trzymajmy 🙂

     Na 35. kilometrze niestety jest podbieg na ulicy Krajewskiego. Już drugi raz tam biegnę, ale na 5. kilometrze nie wydawał się taki stromy i długi jak teraz 🙂 Jest mi mega ciężko. Wpada żałosny kilometr w 3’43”! ILE?? No nie, nie dam się tak łatwo – szybki orient i 36. kilometr jest już w 3’17”. A zatem to nie kryzys czy inna niemoc, to chwilowy brak koncentracji i determinacji. Jest jeszcze moc pod butem. Taki szybszy kilometr dodaje pewności siebie. W samotnym biegu dużym wyzwaniem jest samo dyktowanie sobie tempa. Na szczęście jest trudne ale możliwe.

Mijam po drodze Etiopczyka, który odpadł z czołówki. To dodatkowo mnie napędza. Jeszcze 37. kilometr trzymam to mocne tempo – jest w 3’18”. Zbieram te sekundy, żeby na mecie nie było na styk.

Po tej szarży muszę odetchnąć – czuję, że z taką prędkością nie dociągnę do końca. Zwalniam o 2 sekundy na kilometrze. Za chwilę jest już 40. kilometr i most świętokrzyski – lekko pod górę i wiatr prosto w czoło. Tutaj, przez jakieś 10 sekund pojawia się zwątpienie. Chyba się nie uda dowieźć do mety tego dobrego czasu. Zerkam na zegarek – jest czarno, jestem w niedoczasie i to kilkanaście sekund.

     Tak naprawdę trening do maratonu ma zaprocentować w tych decydujących, krytycznych chwilach. Gdy już prawie się poddajesz, gdy myślisz „dobra świat się nie zawali, zwolnij i się nie męcz„. Jak umiesz to zwalczyć w głowie i pomimo ekstremalnego zmęczenia się nie poddać, to jesteś mistrz. Żebyście mnie źle nie zrozumieli – ja nie piszę o kończeniu maratonu w karetce czy na czworaka. Ale od ekstremalnego zmęczenia do karetki to jest jeszcze długa droga.

     Na środku mostu wieje już konkret, dobra teraz wszystkie ręce na pokład! Dariusz mnie dopinguje, krzyczy że widzi już metę – kłamie 🙂 Przez chwilę chcę w to wierzyć, ale aż tak mnie nie odcięło, przecież zostało jeszcze ponad 2 kaemy. Na szczęście ma się znajomości na górze – starszy siedzi od kilku lat w niebie 🙂 . Myślę – no weź doholuj mnie przez ten most i dalej to już sam dam radę 🙂

Czymś trzeba zająć sobie mózg jak jest zmęczenie. To mi pomaga, warunek jest taki, że to nie może być miałkie 🙂 Robię wtedy sobie jakiś zakład, stawiam coś na szali, pytam siebie pod włos: „Dariusz, ty nie dasz rady??„ No takie utarczki słowne 🙂

     Starszy elegancko pomógł 🙂 Udaje się oddać na moście wrogowi tylko 5 sekund. Zostają mi 2 kilometry. Już nie ma na co czekać, trzeba odpalać wszystko co jest. Ale jeszcze chwileczkę, jeszcze luki torpedowe nie zalane 🙂 – muszę chwilę odsapnąć.
W głowie: Dariusz, teraz jest właściwy moment na to, żeby sprzedać te wszystkie niedzielne wybiegania, szczególnie te 30-to kilometrowe. Potwierdzić wyrywkowe statystyki z garmina wrzucane na fejsa 🙂 Dać potwierdzenie wszystkim mądrościom pisanym w komentarzach pod postami innych 🙂

Po takim auto-monologu to już czuję moc! Napędzam swoje chude ciało 🙂 Lecę już w tempie półmaratonu, po 3’20” i chwilowo nie można już szybciej. Sama końcówka wykrzesana w 3’09” i to już jest opór 🙂

Widzę zegar – jest grubo poniżej 2 h 25 min. Rekordu nic już mi nie zabierze  🙂

Kończę z przepięknym czasem: 2 h 24 min 52 sek. Misja skończona. Po raz siódmy wpada najszybszy maraton w życiu. Kolejne 17 sekund urwane.

Efektem „ubocznym” jest jeszcze dobre 8. miejsce open i pierwsze miejsce wśród Polaków. Dwa lata temu byłem 7. z gorszym czasem, więc tego rekordu nie pobiłem. Trochę szkoda, że tyle tych ludzi z Etiopii przyjechało 🙂 W sumie to dla mnie liczy się tylko czas!

Dla formalności jeszcze wydruk z biegu. Na papierze wygląda na bezlitośnie chłodno zrealizowany plan.

Czy to był mój maks? Tak, w tych warunkach, na tej trasie i w tych okolicznościach (samotny bieg) to był mój maks 🙂 Jednak trasa w Warszawie do łatwych nie należy. Dodatkowo walka w pojedynkę z tymi 42-ma kilometrami porywa dużo cennych sekund. A zatem wszystko wskazuje na to że to nie jest moje ostatnie słowo w maratonie. Wierzę w to! 🙂

I jeszcze kawałek klasyfikacji – Ci z przodu byli tego dnia dla mnie poza zasięgiem 🙂